Wzorzec rasy

CHIHUAHUA

Wzorzec FCI 16.09.2010/EN, FCI-Standard N° 218

KRAJ POCHODZENIA: Meksyk.

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa Sekcja 6 Chihuahueño. Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Chihuahua jest uznawany za najmniejszą rasę świata a nosi nazwę największego stanu Republiki Meksyku (Chihuahua). Przypuszcza się, że psy te żyły w stanie dzikim i w okresie cywilizacji Tolteków zostały schwytane i oswojone przez tubylców. Podobizny ozdobnego psa zwanego „Techichi”, który żył w mieście Tula były używane, jako ozdoby obiektów architektonicznych w mieście. Posągi te przedstawiają psy bardzo podobne do współczesnego Chihuahua.

WRAŻENIE OGÓLNE: Pies tej rasy ma zwarte ciało, jego czaszka jest wysklepiona w kształcie jabłka i nosi on swój umiarkowanie długi ogon bardzo wysoko, bądź to zagięty, bądź też w kształcie półkola z końcową częścią ogona skierowaną w stronę lędźwi.

ISTOTNE PROPORCJE: Długość ciała nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. Pożądany jest jednak prawie kwadratowy tułów, szczególnie u samców. U suk, ze względu na funkcje rozrodcze, dopuszczalny jest nieco dłuższy tułów.

ZACHOWANIE, TEMPERAMENT: Żywy, czujny, ruchliwy i bardzo odważny.

GŁOWA MÓZGOCZASZKA: Czaszka: wyraźnie zaokrąglona głowa w kształcie jabłka (cecha charakterystyczna rasy) Stop: wyraźnie zaznaczony, głęboki i szeroki, czoło wypukłe już od nasady kufy.

TRZEWIOCZASZKA: Nos: dopuszczalny każdy kolor. Umiarkowanie krótki, zadarty nieznacznie do góry. Kufa: krótka, z profilu prosta, szeroka u nasady, zwężająca się w kierunku nosa. Wargi: suche, ściśle przylegające. Policzki: nieznacznie rozwinięte, bardzo suche. Uzębienie: zgryz nożycowy lub cęgowy. Tyłozgryz, przodozgryz, jak również wszystkie inne wadliwe typy zgryzu uważa się za poważną wadę zwierzęcia. Oczy: duże, zaokrąglone, niezwykle wyraziste, nie wyłupiaste, bardzo ciemne. Oczy jaśniejsze są dopuszczalne, ale niepożądane. Uszy: duże, stojące, rozwarte, szerokie u nasady, zwężają się stopniowo ku zaokrąglonym nieco końcom. W spoczynku nachylone na bok pod kątem 45°.

SZYJA: Górna linia nieco łukowata, umiarkowanej długości, grubsza u psów niż u suk. Bez łałoku. U odmiany długowłosej obecność dłuższego włosa tworzącego kryzę jest nadzwyczaj pożądana

TUŁÓW: Zwarty i mocnej budowy. Linia górna: prosta. Kłąb: tylko lekko zaznaczony. Grzbiet: krótki i mocny. Lędźwie: mocno umięśnione. Zad: szeroki i mocny; prawie płaski lub nieznacznie opadający. Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, żebra mocno wysklepione. Widziana z przodu pojemna, lecz nieprzesadnie. Widziana z boku sięga do łokci. Nie beczkowata. Linia dolna: utworzona przez wyraźnie podciągnięty brzuch. Brzuch obwisły dopuszczalny, lecz niepożądany.

OGON: Osadzony wysoko, płaski, umiarkowanej długości; szeroki u nasady, zwężający się stopniowo w kierunku koniuszka. Sposób noszenia ogona jest ważną cechą charakterystyczną rasy: w ruchu jest noszony wysoko, nieco zagięty, bądź w postaci półkola, z końcówką skierowaną ku lędźwiom, co przydaje tułowiowi równowagę. Nigdy nie powinien być noszony między tylnymi nogami, ani zakręcony poniżej linii grzbietu. Szata na ogonie zależy od odmiany i powinna być zharmonizowana z szatą na tułowiu. U odmiany długowłosej szata na ogonie tworzy pióro. W spoczynku ogon jest opuszczony i tworzy niewielkie, haczykowate zagięcie.

KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE: widziane z przodu tworzą linię prostą z łokciami. Widziane z boku są prostopadłe do podłoża. Łopatki: nie są nadmiernie umięśnione. Ramię: dobre kątowanie między łopatką, a kością ramienną. Łokcie: mocne i przylegające ściśle do tułowia, co zapewnia swobodny ruch. Podramię: proste, dobrej długości Nadgarstki: nieznacznie ugięte, mocne i giętkie. ŁAPA: bardzo mała i owalna, z palcami rozstawionymi, lecz nie płaskimi (ani zajęcza, ani kocia łapa). Pazury wysklepione i umiarkowanie długie. Opuszki dobrze wykształcone i bardzo elastyczne. Palce dodatkowe niepożądane.

KOŃCZYNY TYLNE: dobrze umięśnione z długimi kośćmi, prostopadłe do podłoża i równoległe w stosunku do siebie, z dobrym kątowaniem w stawach biodrowych, kolanowych i skokowych, w harmonii z kątowaniem kończyn przednich. Stawy skokowe: ścięgna Achillesa krótkie i dobrze wykształcone; widziane z tyłu są dość szeroko rozstawione i prostopadłe do podłoża. ŁAPA: bardzo mała i owalna, z palcami rozstawionymi, lecz nie płaskimi (ani zajęcza, ani kocia łapa). Pazury dobrze wysklepione i umiarkowanie długie. Opuszki dobrze wykształcone i bardzo elastyczne. Palce dodatkowe niepożądane.

CHÓD: Kroki są długie, sprężyste, energiczne i żwawe, z długim wykrokiem i werwą. Oglądane z tyłu, kończyny tylne powinny być prowadzone prawie równolegle w stosunku do siebie, tak, żeby ślady stóp pokrywały się ściśle ze śladami łap przednich. Wraz z przyśpieszonym tempem ruchu kończyny wykazują tendencję do zbieżności w kierunku środka ciężkości (ruch jednośladowy). Ruch psa powinien być swobodny i sprężysty, bez widocznego wysiłku, z głową uniesioną do góry i prostym grzbietem.

SKÓRA: Gładka i elastyczna na całym ciele.

SZATA: SIERŚĆ: w rasie tej są dwie odmiany szaty: krótkowłosa i długowłosa. Krótkowłosa szata jest krótka, przyległa na całym ciele. Jeśli jest podszycie, włos jest nieco dłuższy; rzadsza szata w okolicy gardła i podbrzusza jest dopuszczalna; nieco dłuższy włos na szyi i ogonie, krótki na pysku i uszach. Szata jest błyszcząca, a jej struktura miękka. Psy bezwłose nie są tolerowane. Długowłosa szata powinna być delikatna i jedwabista, prosta lub lekko falista. Podszycie powinno być niezbyt gęste. Szata jest dłuższa, tworzy pióra na uszach, szyi, tylnych partiach kończyn przednich i tylnych, na łapach i ogonie. Psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą są dyskwalifikowane.

MAŚĆ: wszystkie kolory, we wszystkich możliwych odcieniach i kombinacjach są dopuszczalne z wyjątkiem umaszczenia marmurkowego.

WAGA: w tej rasie brana jest pod uwagę tylko waga, nie wzrost. Idealna waga: między 1.5 a 3 kg. Jednak psy między 500 gr a 1,5 kg są akceptowane. Okazy ważące poniżej 500 gr i ponad 3 kg powinny być dyskwalifikowane.

WADY: Wszelkie odchylenia od opisanego powyżej wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność zwierzęcia.

• Brakujące zęby

• Podwójne zęby (przetrwałe zęby mleczne)

• Wąskie, spiczaste uszy

• Krótka szyja

• Długi tułów

• Karpiowaty lub łękowaty grzbiet (lordoza lub kifoza)

• Spadzisty zad

• Wąska klatka piersiowa, płaskie, słabo wysklepione żebra

• Ogon: nieprawidłowo osadzony, krótki lub zakręcony

• Krótkie kończyny

• Odstające łokcie

• Zbyt wąskie ustawienie kończyn tylnych

POWAŻNE WADY:

• Wąska czaszka

• Małe oczy, oczy głęboko osadzone lub wyłupiaste

• Długa kufa

• Tyłozgryz lub przodozgryz

• Rozchwiane kolana

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• Psy agresywne lub przesadnie lękliwe

• Psy w typie lekkim (typ „jelenia”, o nietypowej i krańcowo wysublimowanej budowie: delikatna głowa, długa szyja, wysmukłe ciało, długie kończyny)

• Psy z niezrośniętym ciemiączkiem

• Uszy wiszące lub małe

• Deformacje żuchwy lub szczęki

• Ekstremalnie wydłużone ciało

• Brak ogona.

• U odmiany długowłosej: psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą

• U odmiany krótkowłosej: miejsca bez sierści (łysiny)

• Umaszczenie marmurkowe

• Waga ponad 3 kg

Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Każdy pies wykazujący oczywiste wady fizyczne lub zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA: Samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra, całkowicie opuszczone do worka mosznowego.